مصاحبه‌های این کتاب چشم‌اندازی از جنبه‌های نظری، انتقادی و عملی مجموعه‌ی به‌هم‌پیوسته و درخور تأمل آثار سینمایی اریک رومر به دست می‌دهد. درعین‌حال، مصاحبه‌ها برای رومر مجالی فراهم می‌آورند تا در نقش منتقد خود منظومه‌ای از تلقی مطلوبش از صحنه‌پردازی، فصل‌بندی، رنگ، و روایت ارائه دهد.
مصاحبه‌های رومر، در کنار باریک‌بینی نظری در بررسی فیلم‌هایش به بحث درباره‌ی کارگردانان مختلفی چون ژان ـ لوک گدار، مارسل کارنه، ژان رنوار، و آلفرد هیچکاک و نیز نسبت بین فیلم و نقاشی، معماری و موسیقی می‌پردازد. این کتاب علاوه‌بر بازنشر مصاحبه‌های نه‌چندان معروف رومر، مباحث تفصیلی برگرفته از کایه دو سینما و پوسیتیف، شامل مصاحبه‌های بسیاری است که برای نخستین بار نشر می‌یابند.
کاستیانوس مویا، در رمان اخیرش خاطرهٔ خودکامگی ساز دیگری می‌زند. نوشته‌ای در سه پاره که برمبنای رویدادهای واقعی است: کودتای ۱۹۴۴ ارتش علیه دیکتاتور نازی‌پرست اِل‌سالوادور، ماکسمیلیانو هرناندز مارتینز که در خلع ید دیکتاتور ناکام می‌ماند، لیکن به اعتصابات سراسری دامن می‌زند.
کتاب با یادداشت‌های روزانهٔ هایده ــ زن خانه‌داری ــ فتح باب می‌شود که شوهرش، پریکلس، به سبب انتقاد از حکومت زندانی است. فصل‌ها، یک در میان، با رک‌گویی‌های شیرینی به روایت شوخ‌طبعانه و عجیب کله‌من، پسر بزرگ این خانواده، و جیمی می‌پردازد (که به دلیل نقش داشتن در کودتا) درصدد گریختن از کشوراَند.
ترانهٔ اختتامیهٔ رمان، در پسزمینه‌ای متعلق به دهه‌ها بعد، تأمل‌برانگیز و سودایی است. با آنکه هر یک از پاره‌ها حال و هوایی خاص خود را دارد ـ بیش از همه به شنیدن داستان هایده اشتیاق پیدا می‌کنیم. این کتاب، دلچسب‌ترین داستان کاستیانوس مویا تا به امروز است.
سیاست‌مدار اصیل چیست؟ آیا سیاست‌مدار اصیل همان سیاست‌مدار بزرگ است، یا یک سیاست‌مدار استثنایی؟ آیا یک سیاسیت‌مدار استثنایی همان مرد استثنایی‌ست، یا مردی اخلاقاً عاری از خطا، یا صرفاً مردی شرافت‌مند؟ به احتمال زیاد که آدولفو سوارث مرد شرافت‌مندی بوده، اما نه مردی اخلاقاً عاری از خطا، یا حتی یک فرد استثنایی، یا دست‌کم نه از آن دسته از مردانی که معمولاً استثنایی‌اش می‌پندارند؛ هرچند، با توجه به همۀ جوانب، استوارترین و قاطع‌ترین سیاست‌مدار اسپانیایی قرن گذشته بود.
در این اثر غیرداستانی برجسته، ثرکاس شورمندانه اقدام به کودتای ۲۳ فوریه ۱۹۸۱ اسپانیا را بازآفرینی می‌کند، سرهنگ تِخِرو و گروهان نظامیان مسلحش به مجلس یورش می‌برند، و گروگان‌گیری می‌کنند. ثرکاس از فیلمی سی‌وهفت دقیقه‌ای بهره می‌برد تا تصویری رازآلود از جهان سیاست پس از فرانکو ترسیم کند. چهرۀ پیچیده و مرکزی این دوران، آدولفو سوارث، نخست‌وزیر راهبر اسپانیا به دموکراسی است که در برابر باران گلوله‌های کودتاچیان به فرمان نظامیان گردن نمی‌نهد. چنین که ثرکاس می‌نویسد تلاش اصلی او این بوده تا این رخداد را داستانی کند و آن را به نسخۀ تجربی شگفتی از سه تفنگدار بدل سازد …
صداهای من‌اند به سرودخوانی تا که از سرشان بیفتد خواندن، آن خاکسترین دهان‌بندخوردگان در سحرگاهان، آن جامه‌هاشان به بر چون پرندگانِ نزار زیر باران.
در انتظار، زمزمه‌ی شکستن یاس‌ها. و سپیده که سرزند خورشید شقه‌شقه در خورشیدهای کوچک سیاه. و همیشه شباهنگام، قبیله‌ای از کلمات مثله سر درپی سرای است در گلوی من، تا که از سرشان بیفتد خواندن، آن جرّارگان، آن مالکان سکوت.
یک روز روی پله‌ها با مارگریت دوراس روبه‌رو شدم ــ من درحال رفتن به اطاقم بودم و او درحال پایین‌آمدن از پله‌ها به قصد رفتن به خیابان ــ و ناگهان او مشتاق شد که بداند سرم را با چه وسیله‌ای گرم می‌کنم. و من کوشیدم خودم را درحال انجام کار مهمی نشان دهم و توضیح دادم که قصد دارم کتابی بنویسم که قصد جان همۀ خوانندگانش را می‌کند. مارگریت نگاه حیرت‌زده‌ای به من کرد، سراپا غرق شگفتی شد.
غروب یکی از روزهای ماه ژوئن ۱۹۷۴، مارگریت دوراس در رستورانی در خیابان سن بنوآ (آن وقت‌ها که بارت تازه از چین برگشته بود و هوی روزانه پاریس رفته‌رفته گرم‌تر می‌شد) از من سؤال کرد چه سرنوشت ادبی را ترجیح می‌دهم. پرسید: «مالارمه یا رمبو؟»
به‌زعم پروست، گذشته نه‌تنها بادپا نیست بلکه از جایش جُم نمی‌خورد. پاریس نیز از این قاعده مستثنی نیست، هرگز آهنگ سفر نمی‌کند. و فراتر از آن جاوید و ابدی است، پاریس را پایانی نیست.
لاشخواران پوستش را کندند، اسکلت شد، خاک شد، با هوا درآمیخت. و جان سیذارتا بازگشت، جان سپرد، پوسید، به خاک بدل شد. سرمستی غمبار چرخهٔ زندگی را چشید، همچون شکارچی در عطشی تازه بر شکاف ماند، جایی که چرخه پایان می‌پذیرفت، آنجا که انتهای ریشه‌هاست، آنجا که ابدیت بی‌درد آغاز می‌شد. حس‌های خود را می‌میراند، خاطره خود را می‌میراند، از من خویش به هزار شکل غریب برون خزید، جانور شد، لاشه شد، چوب شد، آب شد، و هر بار از نو بیدار شد، خورشید یا ماه می‌درخشید، باز همچنان من بود، در چرخهٔ حیات می‌چرخید، عطش را حس می‌کرد، بر عطش فائق می‌شد، عطشی نو حس می‌کرد.
… سه شب پیش از چیزی که از آن پس «انقلاب» نام می‌گرفت، امیلیا لیست نام‌های مهمانان عروسی‌اش را به دفتر پدرش آورد. پدرش از او خواست که سبد کاغذهای باطله را در بخاری خالی و همه را به خاکستر تبدیل کند. یک صفحه آراسته به اعلام‌های دستنویس، چسبیده به ته سبد باقی ماند. امیلیا موقع کندن آن، نخستین سطرهایش را خواند: «بدون شمشیر و صلیب از آرژانتین چه چیز می‌تواند باقی بماند؟ چه کسی جرأت خواهد کرد که با محروم کردن اصل ملی از یکی از این دو ستون، به اخلاف بپیوندد؟» امیلیا وقتی با سبد برگشت، ورقهٔ نجات‌یافته از شعله‌ها را به او داد.
… کتاب‌خوان حریصِ تیزهوشی بود. تشابه‌ها بین نخستین نوشته‌های کافکا با تربیت عاطفی فلوبر را درمی‌یابید و با شرح و بسط نابی کشف‌های یک پروفسور کلمبیایی، گی‌یرمو سانچث تروخیو و را که طی سالیان درمورد تأثیر جنایت و مکافات بر محاکمه مطالعه کرده بود برایم توصیف کرد. این پروفسور سرانجام به اینجا رسیده بود که اثبات کند کتاب محاکمه تاروپودی عالی است که به کافکا اجازه داده قطع رابطه‌اش با فلیسه بوئر را نقل کند؛ به این ترتیب از شخصیت‌ها و موقعیت‌ها، مانند از کتابی در کتاب دیگر، استفاده مجدد کرده بود. ما وقت‌مان را با سرگردان کردن خودمان در حکایت‌های بی سر و دم می‌گذراندیم، ولی این امر به‌نظرمان هیچ اهمیتی نداشت، زیرا این تنها هدف‌مان بود: حرف زدن از موضوع‌هایی که در آنجا نمی‌توانستیم با کس دیگری تقسیم کنیم.
از متن کتاب معجزه‌های کوچک در دفتر اشیاء پیدا شده:
غرق در سکوت چیزهایی که احاطه‌اش می‌کردند به دوروبرش نگاه کرد. پرهیب‌های‌شان را برانداز کرد، و برای نخستین‌بار پی برد که آن‌ها هم دقیقاً مانند او رنگی ندارند. با خودش فکر کرد درواقع تمام چیزهایی که او دور خودش جمع کرده فقط مهروموم‌هایی هستند نهاده‌شده بر قفل‌های زندگی که وقتی باز شوند اندوه رها خواهند کرد؛ سدهای کوچکی هستند که خود او دور تنهایی‌اش کشیده تا آن را تحمل‌پذیر و درنتیجه مطمئن‌تر کند.
… چیزی نمی‌ماند آن‌ها از من شکایت کنند، زیرا من آمده بودم که کارد را در زخم تکان دهم. اتفاقی که می‌افتاد این بود. برخی از آن‌ها زندگی تازه‌ای ترتیب داده بودند، برخی عشق تازه‌ای پیدا کرده بودند، برخی دیگر هنوز در خیابان، زیر پل‌ها، در کلبه‌ای یا در زیر کارتن‌ها بودند، زیرا به این نحو بود که احساس می‌کردند آزادند … و من چه می‌توانستم بگویم؟ به خانه‌تان برگردید؟ به چه حقی؟ هرکسی آزاد است هرچه می‌خواهد بکند.
همسر ببر، در ۲۰۱۱ برندهٔ جایزهٔ اُرنج شد و نویسنده‌اش جایزهٔ «جوان‌ترین نویسنده سال» را به خود اختصاص داد. علاوه بر این، تئا اوبرت یکی از «بیست نویسندهٔ برجستهٔ زیر چهل سال» در فهرست نیویورکر به‌شمار می‌آید.
حکایتی از رابطهٔ پزشکان و مرگ در گرماگرم جنگ‌های بالکان.
اما حالا، در آخرین ساعات پایداری کشور، هم برای او روشن بود و هم برای من که با آتش‌بس وضعیت به‌ظاهر عادی می‌شود، اما صلح برقرار نمی‌شود. جنگی که هدفمند باشد ــ برای آزادسازی، یا به طرفداری از فردی بی‌گناه ــ امیدی به پایانش وجود دارد. جنگ که بر سر تسویه‌حساب باشد، بر سر اسمت، جاهایی که خونت برایشان می‌جوشد، یا مکان‌ها یا وقایعی که اسمت به آن‌ها وابسته باشد، چیزی نیست جز نفرت، و پیشرفت آهسته و درازمدت کسانی که جنگ را تغذیه می‌کنند و از آن تغذیه می‌شوند، با وسواس، و توسط گذشتگانشان. پس جنگ بی‌پایان است، موج‌موج از راه می‌زسد، و قدرتش را همچنان حفظ می‌کند تا جایی که امیدواران به مقابله با آن را متعجب کند.
شخصیت ویرانگر کار خود را انجام می‌دهد؛ تنها کاری که از آن پرهیز می‌کند آفریدن است. درست به همان سیاق که آفریننده جویای انزواست، ویرانگر را باید پیوسته مردم در میان گرفته باشند، همان گواهان کارایی او.
شخصیت ویرانگر یک علامت است. درست همان‌طور که علامت سه‌وجهی از هر سو در معرض باد است، او نیز در معرض سخنان یاوه قرار دارد. مصون‌داشتن او از این سخنان بیهوده است.
شخصیت ویرانگر علاقه‌ای به فهمیده‌شدن ندارد. او کوشش‌هایی را که در این زمینه می‌شود سطحی می‌انگارد. اینکه حرفش را نفهمند نمی‌تواند به او آسیبی رساند. برعکس، او خود موجب آن می‌شود، درست به همان سیاق که معابد، همان نهادهای ویرانگر دولت، چنین می‌کردند. شایعه، این خرده‌بورژوایی‌ترینِ پدیده‌ها، تنها ازآن‌رو پیش می‌آید که مردم اشتیاق ندارند حرفشان اشتباه فهمیده شود. شخصیت ویرانگر کج‌فهمی را تاب می‌آورد؛ او به شایعه پروبال نمی‌دهد.
کتاب می باقی جدیدترین اثر بهاءالدین خُرَّمشاهی در زمینهٔ حافظ‌پژوهی است. او حافظ‌پژوهی پُرکار است و تا امروز کتاب‌ها و مقالات بسیاری دربارهٔ شعر و شخصیت حافظ نگاشته، که پس از قرآن‌پژوهی دومین زمینهٔ تخصص و پژوهش اوست. کتاب حاضر ۷۴ مقالهٔ جدید به‌قلم اوست.
این مجموعه دارای مقالاتی است که اغلب در آن زمینه‌ها کتاب یا حتی مقاله نوشته نشده است؛ مانند: کلمات و اصطلاحات عامیانه در شعر حافظ، مناسب‌خوانی‌های شعر حافظ، منتقدان و مخالفان حافظ، حافظانِ حافظ و معرفی حافظ‌پژوهانی که حداقل یک کتاب یا پنج مقالهٔ ارزشمند دربارهٔ حافظ نوشته‌اند. همچنین در معرفی اشعار و تعبیرات دشوار حافظ، مقالات متعددی در این کتاب نگاشته شده است؛ از جمله: ماجرا کم کُن و بازآ … و این طفل، یکشبه رهِ صدساله می‌رود.
در رمان برادر معنوی آلفا، دهقان اروپایی، در زمین بی‌نام به توزیع مرگ می‌پردازد. دل برکنده از همه‌چیز و همه‌کس، حتی از خود، خشونت خودش را می‌گسترد و به حدی بذر هراس می‌پاشد که رفیق‌های خودش را دچار ترس می‌کند.
انتقال او به پشت جبهه، سرآغاز تداعی گذشته آلفا در افریقا، دنیایی ازدست‌رفته و درعین‌حال از نو زنده شده که فراخوانی‌اش سیمایی درخشان از مقاومت در برابر نخستین سلاخی عصر جدید است.
***
ترجمه‌کردن هرگز آسان نیست. ترجمه‌کردن، کمی خیانت‌کردن، تقلب‌کردن است. معامله بر سر یک عبارت با عبارت دیگر است. ترجمه‌کردن یکی از اندک فعالیت‌های انسانی است که در آن انسان ناگزیر است درمورد جزییات دروغ بگوید تا واقعه‌ای را به‌صورت برجسته نقل کند. ترجمه‌کردن، همان پذیرفتن خطر بهتر از دیگران فهمیدن این امر است که حقیقت کلام فقط یکی نیست، بلکه دوگانه، حتی سه‌گانه، چهارگانه یا پنجگانه است.
