نویسنده : نسرین اسدی جعفری

قصه‌ی کتاب سرگذشت آدم‌های مانده در حصار است، و رانده از عرصه، بندی تنگاتنگی آسایشگاه در روزهای تاریک و فرسودگی خاموش. تنها چشم انداز اکنونشان توده‌ی کاج‌هاست، و غبار سیمان. خوشدلی ‌شان در این حصار نه در سرمای دیروز است نه در برزخ امروز.
طرد‌شده‌های این وادی پیرامونی «ملاقاتی» ندارند، مگر گاهی جانوری بر زمین یا مرغی در هوا، سیه‌غرابی از خاکستان همجوار، نه عافیتی ، نه عاقبتی، جز چیت بی‌گل‌بته، نامردگان‌اند اینان با میراث مردگان بر تن، با دلی آکنده از پروای پریدن، و روانی سنگین از ماترک ایام در چرخه‌ی مکرر بی‌مفر. طالب مرگ‌اند آدم‌های در حصار این قصه، صاحب سبک‌تنی اند، پرندگی.
و جنون، آواز نیست. بختک نیست . زمینی است. نه حاصل ناسازگاری است که ناگریز است برای واماندگاندن در معبر ، در خانه.تنگ‌عرصه، ندیده‌مانده یا نخواسته.
این دایره – چنان که دیروقتی رها در گل گودالی یا وانهاده کنار نهری – روزی کنج یکی از این خانه‌های ملال بسته می ‌شود.

نویسنده : فریدون مجلسی

نویسنده: بهار رها دوست

 کتاب ماجرای زنی است که برای دیدار فرزندش به امریکا می رود. در آنجا رها از دغدغه های زیست محیطی همیشگی اش، و در جریان ارتباطی که با طبیعت برقرار می کند، به مکاشفه ای درونی می رسد و بر آن می شود به دیرینه ترین رؤیای زندگی اش بپردازد. کتاب، شرح پاسخ جویی به یک پرسش است که از قضا پرسش پنهان بسیاری از دوستداران قلم ورزی هم هست، و دیالوگی است صمیمانه که در فرایند آن، راوی از دل تماشا در آینۀ خویشتن، به کاوشی اجتماعی در متن جامعۀ مرز و بومش نقب می زند. خواننده را که بخشی از پروژۀ واکاوی اش شده، به تجربۀ زیسته اش می کشاند، و دست در دست او می گذارد تا پا به پای هم از مه عبور کنند، و پرده ای را کنار بزنند برای نگاه به «نوشتن» در نور و نگاهی تازه.