بعد از انتشار مجموعه شعرهای «پرواز در باران» و «حباب‌های آرزو»، « مهتاب پیدا نیست» سومین مجموعه شعری است که از شیرین کریمی منتشر می‌شود.
ستاره‌های پلاستیکی اتاقم دیگر مثل سابق نمی‌درخشند ستاره‌های حقیقی پشت انبوهی از ابرهای بارانی گم شده‌اند نیمه‌ی تابان ماه پیدا نیست چه اهمیتی دارد در این شهر هزاران ماه برای روشن ماندن تقلا می‌کنند و هر شاپرکی را به کام مرگ می‌کشانند ولی ماه من یگانه است حتی اگر هنگام خواب پتویی بر رویش بکشد.
در هر شاعری کودکی پنهان است و در هر کودکی شاعری. کودک شاعر ناگهان با جهان روبه‌رو می‌شود. همه‌چیز را با شگفتی نگاه می‌کند. نام چیزی را نمی‌داند. خودش اشیاء را نام‌گذاری می‌کند.
برای نامیدن اشیاء دنبال کلمه می‌گردد. اگر کلمه‌ای پیدا نکند، خودش آن را می‌سازد. مثل انسان نخستین که وقتی از غار بیرون آمد، کلمه‌ای نداشت و در برابر طبیعت و اشیاء زبانش زبان اشاره بود.
بعد به تصویر پناه برد و اشیاء را به تصویر کشید و بعد آن تصاویر به کلمه بدل شد. کشف کلمه مثل کشف آتش بود که هم روشنایی داشت و هم گرمی. شاعر خردسال ما شیرین کریمی چنین حالتی دارد. ناگهان با جهان روبه‌رو شده است. طبیعت، اشیاء و آدم‌ها را کشف می‌کند و می‌نامد. برای نامیدن دنبال کلمه می‌گردد. به هر نحوی می‌خواهد دیده‌های خود را بگوید…
از مقدمهٔ بهاءالدین خرمشاهی بر کتاب حباب‌های آرزو:
بدون تعارف یا حتی قصد تشویق باید بگویم که رشد و تکامل شعر شیرین کریمی چشمگیر و مایهٔ خوش‌وقتی است. ببیشتر مضمون اصلی شعر او مهر و دوستی بود. شعرهای تازه هم حدیث مهر و وفا بسیار دارد، اما بیان و زبانش پخته‌تر شده است، می‌گوید: «کودکی هستم، شعر می‌گویم و می‌خوانم و با قلب کوچکم دنیا را لمس می‌کنم» این گفته چقدر صادقانه است و در عین ایجاز، معنای آن بلند است. یا چقدر شعری که برای عمو عمران صلاحی سروده ــ که بر کتاب اولش مقدمه‌ای جانانه نوشته بود ــ دل‌نشین است. در پایان آن شعر با کنایه‌ای ملیح می‌گوید: «اما انگار آسمان او را بیشتر از زمین دوست می‌داشت.»
از مقدمهٔ کتاب:
می‌خواهم آزادش کنم
حال بند او در دستانم است.
آزادی حق اوست.
نگاهش می‌کنم که چگونه تلاش می‌کند خود را از این بند
خلاص کند. دستانم باز می‌شوند.
حالا بادبادک من از همه بالاتر رفته است.
چرا بعضی‌ها
فرق میان کاه و کلمه را نمی‌فهمند
بعضی‌ها
با دهانشان حرف می‌زنند
با دهانشان می‌بینند
با دهانشان می‌شنوند
با دهانشان می‌بلعند
و با دهانشان بالا می‌آورند :
ور ... ور ... ور!
حراف و آسوده می‌آیند
حراف و بی‌خیال زندگی می‌کنند
حراف و باحوصله می‌میرند.
بی‌خیال داداش!
همهٔ ما مسافریم
فرصت فهمیدهٔ ما هم
فقط همین چند دقیقه است .
یک‌عمر دنیا بر ما گریست
یک‌لحظه هم ما به دنیا بخندیم.
عجیب است
تنها او که مخالف رودخانه شنا می‌کند
به دریا خواهد رسید!
