… آنچه در لایه‌های تاریکی می‌شنویم سیری است از پراکندگی به تشکل. قطعاتی پراکنده که به تدریج فضایی ملودیک پیدا می‌کنند و در قطعهٔ آخر به وحدتی تمام و کمال دست پیدا می‌کنند. صدای آواز در قطعهٔ آخر، صدای یأس و همزمان صدای امید است. صدای کسی که در اعماق تاریکی همچنان در بند تاریکی است؛ یا شاید صدای کسی است که از پس تمام رنج‌هایی که متحمل شده‌ایم به گوش‌مان می‌رسد تا امیدوارمان کند شاید هنوز در جایی، نور امیدی وجود دارد.
… موسیقی خصلتی دوگانه دارد. موسیقی هم فضا خلق می‌کند و هم فضایی را که در آن به نمایش درمی‌آید یا اجرا می‌شود تحت تأثیر قرار می‌دهد: درست به مانند انقلاب‌ها.
و بدتر از آن اینکه مرگ هم ناز می‌کند! … موسیقی شکل کوچکی است از قربانی‌کردن که خبر از تغییر می‌دهد. خواهیم دید که در این نقش موسیقی صفت قدرت سیاسی و مذهبی بود، به نظم دلالت می‌کرد، اما پیش‌آگهی براندازی نیز بود. بعد از ورود به مبادله کالایی، موسیقی در رشد و خلق سرمایه و نمایش شریک بود. بت‌واره‌گون چون کالا، موسیقی مبین تحول کل جامعه ماست: آیین‌زدایی از شکل اجتماعی، سرکوب فعالیت بدن، تعیین عمل آن، فروش این عمل به‌مثابه نمایش، عمومیت بخشیدن به استفاده از این نمایش، آنگاه نگریستن به ذخیره‌شدن این استفاده تا زمان ازکف‌دادن معنایش. امروزه موسیقی – فارغ از اینکه شیوه مالکیت سرمایه چه خواهد بود – از استقرار جامعه تکرار خبر می‌دهد که در آن دیگر چیزی اتفاق نمی‌افتد. اما همزمان، از بروز براندازی عظیمی خبر می‌دهد، براندازی‌ای که به سازماندهی یکسر نوینی می‌انجامد که هرگز نظریه‌پردازی نشده است، مدیریت فردی در آن تنها پژواکی آنی است.
